The Conjuring: The Devil Made Me Do It Filmrecensie - Geen creatief keerpunt (2024)

Na vijf spin-offs keert het Conjuring-universum terug naar het hoofdprogramma in The Conjuring: The Devil Made Me Do It. In tegenstelling tot de vorige twee franchise-kopstukken is de regie nu niet in handen van oervader James Wan (Insidious, Aquaman), maar van Curse of La Lloriona-regisseur Michael Chaves. Die spin-off werd vooral ingeperkt door een slaafse navolging van de huisstijl, een beruchte jumpscare-formule die het horrorgenre voor veel mensen een slechte naam blijft bezorgen. De dringende vraag over deze nieuwe Conjuring is dan ook of Chaves, de man achter een van de minst opmerkelijke spin-offs in een uitgeputte franchise, de kern van het gehele universum nieuw leven kan inblazen.

Bewijs voor de duivel

Qua narratieve opzet wordt in ieder geval van het geijkte pad afgeweken. The Devil Made Me Do It centreert zich wederom rond Vera Farmioga en Patrick Wilson’s Lorraine and Ed Warren. Het plot van dit “waargebeurde” verhaal volgt de Warrens dit keer niet naar een gezin met een plaaggeest, maar op een missie om de onschuld te bewijzen van de ter dood veroordeelde Arne (Ruairi O’Connor). Aan hen de taak om opgerakelde feiten in dienst te zetten van een onmogelijke verdediging: zie de titel. De derde Conjuring dient zich dus aan als een soort bovennatuurlijk rechtsbank-drama, maar weet die unieke belofte nooit echt waar te maken. Door een schrijnend gebrek aan scenes in de rechtszaal treedt de worsteling van de Warrens om het bestaan van de duivel te bewijzen nooit naar de voorgrond.

Uiteindelijk kan een road trip ons niet redden van het besef dat we in exact hetzelfde type film zijn beland, met dezelfde voorspelbare spanningsbogen die telkens eindigen met dezelfde teleurstellende jumpscares. Chaves kopieert daarmee simpelweg de gevestigde stijl van de franchise, maar bij die nabootsing ontbreken oprecht angstaanjagende verrassingen, creatieve afwijkingen van de formule of simpelweg vermakelijke hoogtepunten in de geest van de schilderij-scène uit The Conjuring 2. De meest impactvolle beelden blijven hier grotendeels beperkt tot momentopnames, ingebed in een film die op het niveau van complete scènes geen spanning van de grond krijgt. Same old, same old.

De charme en het talent van Farmiga en Wilson weten de zoetsappige dimensie van de film bovendien ternauwernood te verkopen

Vera Farmiga en Patrick Wilson blinken in ieder geval weer uit in deze vierde vertolking van hun rollen (ze verschenen beiden ook kort in Annabelle Comes Home), maar ook wat hun personages betreft begeven we ons intussen op bekend terrein. De Warrens zijn goede mascottes voor het conservatieve Christelijke sfeertje van de centrale Conjuring-films: liefde en God overwinnen het kwaad, als je maar gelooft. Het is een bewonderenswaardige oubollige insteek om tegenwoordig mee op de proppen te komen, geeft de films een unieke tijdsgebonden identiteit en onderscheidt ze van de cynische en politieke karakters van veel moderne horrorfilms. De charme en het talent van Farmiga en Wilson weten de zoetsappige dimensie van de film bovendien ternauwernood te verkopen, maar ook op dit punt ontbreekt materiaal dat voor een volwaardige verdiepende stap in de franchise zou hebben gezorgd.

Dat gebrek aan verdieping is deels te wijten aan het beperkende kader waarin de films te werk moeten gaan. De Conjuring-films verkeren in een ongemakkelijke spagaat tussen enerzijds het in ere houden van de “waargebeurde verhalen” waarop ze zijn gebaseerd, anderzijds het bombastische horror-spektakel in het straatje van Wans andere baby, de Insidious-films. Zo beland je in een franchise waarin de centrale demoon van een spin-off wordt verslagen door het bloed van Jezus Christus over hem uit te spugen, terwijl andere films nog doodserieus afsluiten met zij-aan-zij foto’s van acteurs en de mensen die ze speelden. The Devil Made Me Do It werkt eigenlijk het best op momenten dat het besluit alle teugels te laten vieren, maar durft die stap vooralsnog niet vaak genoeg te zetten en eindigt door de verankering in "feiten" zelfs met een erg onsmakelijke conclusie die zich niet goed laat vertalen van verhaal naar werkelijkheid.